"کیهان، 7 و 9/8/81 این مقاله در صدد تحلیل پدیده نواندیشی دینی و دو قطب مخالف آن، یعنی تحجر و روشن‌فکری افراطی است.
نقطه اعتدال، روشن‌فکری دینی و نواندیشی دینی است که معتقد به ترکیب عنصر تاریخی و غیرتاریخی و ضرورت جداسازی آنها با روشی مشخص است که به آن اجتهاد می‌گوییم.
اما گروهی که به واقع، صورت تقلب‌یافته روشن‌فکر دینی هستند و دین را از روی ناچاری و مصلحت پذیرفته‌اند(نه به عنوان یک سازمان معرفتی حق)، بدون تکیه بر فهم روشمند دین و تفکیک قالب از محتوا، تفسیر به رأی و التقاط را پیشه کرده‌اند.
التقاط به معنای به کارگیری صرف معارف بیرونی برای فهم دین نیست؛ بلکه بی‌توجهی به روش‌شناسی علوم و درهم‌ریختن معارف ناهمگون از جهت روش‌شناسی در یکدیگر است.
به همین دلیل است که امام خطر اسلام منهای روحانیت را گوشزد می‌کردند؛ زیرا روحانیت(به معنای عالم دینی) حامل روش فهم دین و سمبل اجتهاد دینی است."
(
, 
, 
)
