شعر دیگران (جبران خلیل جبران) الأدب والفن

"با من زاری کنید،شما دختران آشتارت و همه‌ی عشاق تموز، زیرا محبوب من،از من گریخته: او که چون رودها سخن می‌گفت؛ او که صدا و مجالش توامان بودند؛ او که دهانش درد سرخی بود شیرین آفریده شده، او که تلخی لبانش به عسل بدل می‌شد. با من زاری کنید بر گرد مزار او،هم‌چنان که ستارگان زاری می‌کنند، و گلبرگ‌های ماه بر بدن زخمی‌اش فرومی‌ریزند، با اشک‌هایتان روانداز ابریشمی بسترم را مرطوب کنید، آن‌جا که روزگاری محبوبم در رویایم آرمیده، و چون برخاستم، رفته بود، از شما می‌خواهم ای دختران آشتارت و ای شما همه‌ی عشاق تموز، سینه‌هایتان را برهنه کنید و زاری نماید و آرمشم دهید، چرا که عیسای ناصری مرده است هنگام فرو نشستن آب، بر ماسه‌ها خطی نوشتم، و تمامی روح و ذهنم را در آن نهادم، چون آب بالا آمد بازگشتم تا بخوانمش و بر آن اندیشه کنم، بر ماسه‌ها جز نادانی‌ام هیچ نیافتم"