شب ... و امام شب الأدب والفن

"روی‌ تخت بیمارستان خوابیده و در اغما فرو رفته و هر چه‌ می‌بیند آفریده‌ی ذهن اوست،در اتاقی در یک‌ بیمارستان روانی زندانی است و در میان اوهام خود به دنبال واقعیتی بگردد که در جهان بیرون وجود ندارد،و در عین حال شاید هیچ‌چیز تصور و خیال‌ ذهنی بیمار نیست،شاید قهرمان داستان در دنیایی‌ به دام افتاده که قوانین آن با قوانین جهانی که ما می‌شناسیم به کلی متفاوت باشد،یا شاید دنیایی که‌ ما می‌شناسیم ناگهان به جهانی بیگانه تبدیل شده‌ و قهرمان بدون خارج شدن از عالم واقعیت به‌ کابوسی زنده قدم نهاده،و شایدهای بسیار دیگر. اگر داستانی‌ سوررئال به کلی از مرزهای واقعیت عبور کند ممکن است در دنیایی چنان سراسر اوهام غرق‌ شود که برای خواننده به صورت متنی کاملا غیر قابل درک در بیاید. منظور این نیست که نویسنده باید مثل‌ سبک‌های کهنه آن‌قدر به تفصیل جزئیات چهره‌ی‌ شخصیت‌های داستانش را وصف کند که از حوصله‌ی خواننده خارج باشد. اما نویسنده باید شخصیت اصلی داستانش را از نظر خاستگاه اجتماعی،سن و سال،خصوصیات فیزیکی‌ که می‌تواند روی خلق و خوی فرد یا شیوه‌ی‌ زندگی‌اش موثر باشد(نقص عضو یا هر شکلی از ناتوانی جسمی،توانایی بدنی فوق‌العاده،خطوط چهره،وضعیت نژادی یا حتی در صورت لزوم‌ مذهبی... در هر حال‌ کسی که می‌تواند برای قصه‌اش سوژه‌ای با این همه‌ توانایی رشد و حرکت پیدا کند باید کارش را جدی‌ بگیرد و هیجان و شتابزده‌گی ضمن کار را کنار بگذارد. نویسنده باید فضای هیجان‌آور اثرش را در نهایت خونسردی و حسابگری خلق کند و به یاد داشته باشد آن‌که قرار است هیجان زده شود خواننده‌ است نه خود او."