شعری از سمیح القاسم در رثای محمود درویش مقالة

"خبری نیست!نه از ارتشی/نه از مردان سینه‌خیزی/نه سیاه لشکری نه از همسایه‌ای/نه از سازگاری و نه حتی از وطنی/ رفیق!در مرگ پنهان شدی!و در نگاهت انسانها/عقرب‌هایی که می‌خزند و گفت‌هایمان را محاصره می‌کنند/آه رفیق!از همان ابتدا در گره طناب داری به دنیا آمدیم‌ و دیدیم/مگسانی را که می‌جنگند و بر شیرینی شکست گرد آمده‌اند/ اینجا بی‌یاد تو/پیرزنانی نحیف بر عذابمان پای می‌کوبند/با شمع‌ها و اخگرهای افروخته‌ در دست/و برمی‌کشند مرگت را/جیب‌هایت را برای غنیمتی ناممکن می‌گردند/برای‌ پیدا کردن/و رمز عقیده‌ات و دردهای مزمنش/و می‌گردند که بخوانند وصیت را/که چه‌ می‌گوید/در ساحت مرگ تویی و دودی از انسان‌ها/و کجاست وصیت‌نامه‌ات؟/وصیت‌ نامه‌ات را می‌خواهیم؟!/نه کسرایی و نه قیصر!/که بالاتری و گرانتر و بزرگتری!/خود، وصیت خودی/و خودت سر وصیت و این صدای عصر جاهلیت است/آری رفیق،هیچ‌ ذهنی طاقت شنیدنت را ندارد/الله اکبر!/تو خودت وصیت‌نامهء خودت هستی/خواهند فهمید اگر بتوانند/امرؤ القیس را در طغیان مرگ خواندیم/اندوه لور کام/و لامیه‌"الشنفری‌" /عذاب نرودا و سحر دراغون و معجزهء متنبی/آیا زمانه قافیه‌ها را شیله می‌کشد که منبرش‌ /پستی باشد؟!با هم خواندیم/آنچه را که باهم نوشتیم/امت بردباری و انقلاب سینه‌ خیزمان/و چیزی نمانده جز تصویر خواب‌های خونینمان/ساعت‌های ایستادن/و سکوت‌ دودهای انقلابی‌مان/و تو از تمام هیجانت نوشتی/از تمام قلب‌هایمان برای ملتی در یک‌ سرزمین/و سرزمین در یک ملت/و سلام..."