گلدان - مجلة آرش الأدب والفن

"مردمان سر رود،آب را میفهمند گل نکردندش،ما نیز آب را گل نکنیم گلدان احمد رضا احمدی گلدان را از بازار بی‌گفتگو می‌آورند کنار حوض نگین می‌کنند روز نخست شمعدانی‌ها و اطلسی‌ها و شب‌بوها برای دیدار آرام و کودکانه کنار هم می‌ایستند در فرصت آخر ماهی‌ها کنار فواره‌ی سنگی می‌آیند با نگاه نخست زندگی گلها و ماهیان و گلدان بهم پیوسته می‌شود در شب نخستین همه می‌گویند تنهائی خوشهء تنهائی و ما تنها در نخستین روز گلدان را به آفتاب می‌سپارند و آب بر آن می‌بندند و در انتظار گل‌هایش با ساعت گفتگو می‌کنند می‌خواهند که گلدان غنچه دهد لیک دختران و درختان غنچه می‌دهند و آنها می‌گویند اگر درختان در گلدان‌ها کاشته می‌شد زندگی همیشه جاری بود و ستیز می‌کرد آنها دیدند و فراموش نکردند که درختان از سقف هراس دارند گلدان چون پرندگان زندانی است که بر کنار طاقچه‌ی بی‌قران خموش می‌نشینند و به هر گفتگوئی بی‌پرسش می‌خندند و چون دریافتند که گلدان تقلید گر زیبائی است و درخت است که زیباست گلهایش را به شهر می‌آورند و آذین تخیل دختران می‌کنند صبحگاهان گلدان جوان خواهد بود و شبا هنگام گلدان خواهد فسرد زیرا روزی که گلدان را به شهر می‌آورند درختان،شکوفه‌ها،غنچه‌ها،میوه‌ها سکه‌های خود را در خانه پنهان خواهند کرد بی‌گمان هرکسی زندگی خود را در گل‌های پژمرده‌ی این گلدان خواهد یافت زندگی من در خواب بارور است گلدان را با اندوه خواب کردم گلدان بخواب رفت در خواب دید و شنید که من پژمرده‌ام که من مرده‌ام من همیشه تنها بوده‌ام و نمی‌خواهم که گلدان بازمانده‌ی زندگی خویش را در تنهایی تباه کند من در بیداری خود را زیر اشتیاق‌های کودکانه‌ی خود مدفون کرده‌ام تا خواب گلدان تعبیر شود"