به خجستگی و فرخندگی زبان فارسی خطاب!

"-به یاد همه کسانی که پس از او به ویژه در هند و روم به نگارش فرهنگ فارسی‌ پرداخته‌اند، -به یاد همه فارسی آموختگان بیگانه-چون ریچارد سون،انگلیسی در(1777)، فولرس آلمانی در(1855)و اشتنگاس انگلیسی در(1893)و دمزون فرانسوی در (1908)که با فرهنگهای نامور خود زبان ما را به همزبانانشان شناسانیده و فارسی خوانی‌ را به آنها آسان ساخته‌اند، -به سرافرازی آنکه امروز فضلایی گرامی از قلمرو زبان فارسی-از افغانستان و تاجیکستان-این محفل پارسی دوستانه را به روشنایی وجود شریف خود تابش‌ بخشیده و همزبانی را با همدلی به هم آمیخته‌اند، به اشارت مهرآمیز سرایندهء«دارم سخنی با تو و گفتن نتوانم»پذیرفتم و فرض دانستم‌ به کسانی که در سرمایه‌گذاری دست و دلبازانه و پایه‌ریزی علمی و نظارت عملی و یادداشت برگیری و تنظیم و تألیف و تحریر و غلطگیری و آرایه‌گری و تولید«فرهنگ‌ فارسی سخن»،به شور خدمت‌گزاری در راه این زبان کنانه و به شوق ایران دوستی‌ همکاری دلسوزانه و دلبستگی عاشقانه داشته‌اند شادباش بگویم-و بگویم که واژهء «سخن»برای هر فرهنگ‌شناسی تداعی‌آور آن نام سنجیده و آراسته‌ای است که مجلهء سخن داشت و سخنسرای نامی دکتر پرویز ناتل خانلری آن را انتشار می‌داد."