سراب - مجلة گوهر الأدب والفن

"من این شعر را در توفان سهمگین حادثه‌ای که با امواج جان شکن بلا دست در گریبان بودم،در لندن مه آلود و غم‌انگیز، ساختم. این شعر باز ماند!! *** چون گشودم نگاه،از چپ‌ور است،بیکران،همچو ژرف دریا بود چهر رخشنده‌اش،زتابش مهر، روشن آئینه‌ای مصفا بود. *** نور خورسید چون بر آن میتافت، سربسر،موج بود و چین و شکن. *** تشنه را میکشید جانب خویش، چون کشد کهربا،پرگاهی، دل تپنده بسینه،ماهی وار، تا بجوید بآب او،راهی. *** دلنشین بود و جانفزا،از دور، خاصه در چشم تشنه‌ای،چون من. از همه بسته چشم و بگشوده‌ سوی او دیده،العطش گویان! *** گرچه از نیش خار،در این راه، گشت پا ریشناک و آبله دار! *** چون رسیدم،زبعد آن همه رنج، دیدم آن آب،جز سراب نبود!! آنچه بود آرزو،به بیداری‌ ای عجب!هیچ غیر خواب نبود!! *** حاصلش غیر تشنه مردن نیست، آنکه،چون من،پی‌سراب رود. لیک شادم از اینکه در آتش، گرچه بگداختم،چو زرپاکم لندن..."