موج - مجلة گوهر الأدب والفن

"گوئی جفای توست چو طوفان،منم چو موج. از عشقت،ایکه گوهر بحر ملاحتی، پیوسته است سلسله در گردنم،چو موج. چشمم ز بس به یاد تو باران اشک ریخت، ترسم بروی آب،بساط افکنم،چو موج. تا دیده‌ام بروی چو ماه تو دوخته است، جانی است تابناک و دلی روشنم،چو موج. از بسکه بیقرارم و لرزان،ز هجر دوست، گوئی که با قرار و سکون دشمنم،چو موج. جانم در اضطراب و دلم غرق وحشت است، تا در محیط فتنه بود مسکنم،چو موج."