قطع جان به ز قطع نان باشد الأدب والفن

"پارسا تویسرکانی* (به تصویر صفحه مراجعه شود) قطع جان به ز قطع نان باشد عربی را،خلیفهء بغداد ضبط مال و منال فرمان داد. چون به بردند هستی او را، کرد لعن خلیفه،در همه‌جا. خواست که را خلیفه،تا جوید که چه میخواهد و چه میگوید؟ گفت:بر ما چرا شدی تو جسور، لعن بر من،ز حزم باشد دور. گفت:دانی خلیفهء اول، که نبودش به صدق وجود بدل، روی باغ فدک چو دست گذاشت، گرچه آن باغ بیست نخل نداشت، مردم او را نشان طعن کنند، بهر اینکار،سب و لعن کنند. تا ترکید، فروتنی از مرادی،مرید وا پرسید: مردمان را چگونه خواهی دید؟ گفت بر هرکه بنگرم،بیشک، بینم او را بزرگ و خود کوچک. آرزوی مردی گفت آن مرد ناتوان با جفت، هیچ خواهی که مرد باشی گفت: مرد بودن هوس نخواهم کرد، لیک،میخواستم تو باشی مرد. پای کج به از دست کج سر زنش کرد جاهلی خودرآی، به شلی که ترا بود کج پای."