آتش فشان دل - مجلة گوهر الأدب والفن

"ورزی* >آتش فشان دل در پناه عشق،با فریاد و غوغا میروم. سیل بی تابم،خروشان،سوی دریا میروم. موجم و در کام طوفان نا شکیبا میروم. سلیم و آتشفشان دل بود سرچشمه‌ام، آتش از دامان من ریزد،بهر جا میروم. آن نسیمم من که از گلزار دامن میکشم، وز پی آغوش تنهایی،بصحرا میروم، یک تن از آتش دلانرا تاب همراهیم نیست، آفتابم،در سپهر عشق،تنها میروم. گر نگیری دامنم را،تا ثریا میروم."