خار چشم - مجلة گوهر الأدب والفن

"تابش* (به تصویر صفحه مراجعه شود) خار چشم تا بود فلک،بر جگرم نشتر زد! تو و من آنکس که مرا چو شمع افروخت توئی! و آنکس که مرا تا به ابد سوخت،توئی! از خود تهی بشکسته،خمیده‌قد،هلالی شده‌ام! تنها نه که جام عشرتم،بی‌تو،تهی است‌ خود نیز ز خویش،بی‌تو،خالی شده‌ام! شمع جمع یکشب،بسرای خویشتن،خواند مرا، چون شمع،میان جمع،بنشاند مرا! گریاند مرا،سحر ز خود راند مرا! (*)آقای فضل الله تابش از غزلسرایان چیره‌دست و نادره‌پرداز معاصر"