شعر - مجلة گوهر الأدب والفن

"بخردی گفت:خواهشت بیجاست، مرد عاقل ز خواب چون برخاست، صبح در برکند چو جامهء خویش، باز بیند شناسنامهء خویش. نان و جان نه توانگر نه مالدار شود، هرکسی،کاو،عیال بار بود. مالدار آن شود که در عالم، نان او بیش هست و نان خور کم. ای بسا مالدار خام اندیش‌ که بود نان به پیشش از جان بیش! قهر خدا صلح با این و آن معامله‌ای است، وز برای مخالفان تله‌ای است. باشد اینگونه صلح بی‌تاثیر، نیست قهر خدای،صلح پذیر. فربهی یکی از فربهی نفس میزد، گفت این فربهی است،چیزی بد! تن فربه،نفس برید مرا! نتواند دو پا کشید مرا! عیبجوئی اشتری را بگفت مردی مست، که چرا گردنت کژ و مژ هست؟ گفت این گردنم به تنها نیست، هیگ عضوم درست و بر جا نیست! لیک ابی نبود بالفطره، پاره سنگی است جای هر قطره. گفت:یارب!چه حکمت است که این، سنگ می‌بارد از هوا به زمین!"