نامه ای از صمد به نویسنده ی یک داستان المتفرقات

"سالها دست به هر کوششی زدن و از جان‌ گذشتن و آخرش دست به جائی بند نبودن و دیدن خرمهره به- جای گوهر و نشستن«خبز دو»در میان شقایق؛احساس اینکه چون‌ پرکاهی در تهی و پوچی بی‌سرانجامی سقوط می‌کند؛آن عزیز را به راه آدمهایی برد که خودش آنها را در قصه‌هاش تصویر کرده بود. اگر«شهلا»دچار سرطان است و مرگش حتمی است، این دیگرچه حماقتی است که«علی»پس از مرگ مرتکب میشود، و به جای آنکه در فکر هزاران«شهلای دچار سرطان»دیگر باشد، اینقدر اسیر احساسات غم‌انگیز میشود که بکلی خود را می‌بازد و گیج و منگ از سر قبر برمی‌خیزد و راه می‌افتد و فراموش‌ میکند که پل رودخانه شکسته است و ناگهان می‌افتد توی سیلاب‌ و غرق می‌شود. اما اگر میخواهی نشان بدهی که«شیشه‌ها را بخار گرفته»باور کن که این راهش نیست که اسیر دست و پا بستهء یک‌ مشت احساسات زودگذر جوانی بشوی و«صادق‌وار»بنویسی‌ و دو سه مثقال هم«لامارتین»چاشنی سخنت بکنی و هرآنچه را که در دور و برت و در افقهای دور اتفاق می‌افتد،فراموش‌ کنی و بشوی یک خیال‌پرداز نومید و بدبین."