غربت علی علیه السلام الأدب والفن

"بتول مظفری رحمان از پنجره نیم شکسته زیر زمین، نگاهی به کوچه انداخت. روی سه پای‌چوبی سیاه و چرک میان زیر زمین نشست، سرش را میان دو دستش‌گرفت و با صدای بلند عاجزانه گریست. کسی با مشت در زیر زمین را کوبید، او باپشت دست گونه‌های تحلیل‌رفته مرطوبش را پاک کرد و گفت: بیاتو. احمد داخل شد، گلدان کوچک گل سرخ را که یکی از غنچه‌هایش هنوزنشگفته بود، گوشه زیر زمین گذاشت و گفت: این گلدان را برای‌شما آوردم..."