می وزد باد خزان، گل از گلستان می رود الأدب والفن

"بلبل باغ هنر از ای گلستان می‌رود عندلیب خوش نوایی از صفاهان می‌رود جان شیرین بود،در این شهر ارحام عزیز اصفهان و اصفهانی را،ز تن جان می‌رود گرمی مهرش به هر بی‌خانمانی می‌رسید او از این ملک خراب‌آباد ویران می‌رود حب ایران در دلش هست و غم یاران دور لحظه‌یی گریان،زمانی شاد و خندان می‌رود شد پریشان ملک ما با آن همه آبادیش‌ او از این ملک پر از رنج فراوان می‌رود به کلام نغز او بس غنچه‌ی لب‌ها شکفت‌ خود چرا از خانه‌اش با چشم گریان می‌رود پرورشگاهی بود،ملک وطن بهر همه‌ پس هنرمندش،چرا غمگین و حیران می‌رود او بود از مهربانی بی‌بدیل و بی‌نظیر همرهش بانوی مهرانگیز فتان می‌رود در سر او فکر ایران باشد و سرسبزیش‌ او برون امروز از ویرانه سامان می‌رود ای دریغا مهرگان طوفان کند در بوستان‌ می‌وزد باد خزان،گل از گلستان می‌رود گرمی مهرش به دل‌ها شعله‌یی زد از صفا او درون خاک سرد باغ رضوان می‌رود گفت شهرام این غزل،ارحام را از سوز دل‌ بلبل باغ هنر،از خاک ایران می‌رود (تصویرتصویرتصویر) نفر اول از سمت چپ:هنرمند نامور شادروان رضا ارحام صدر"