معنی یک بیت حافظ مقدمة ومراجعة

"بیارزان می گلرنگ مشک بو جامی‌ شرار رشک و حسد در دل گلاب انداز در بیت دوم:رسمی که شادروان رجایی به آن اشاره می‌کند معلوم‌ نیست در قدیم و قبل از عصر حافظ هم در ایران معمول بوده باشد، چیزی که مسلم است شکر را همچون عود بر مجمر می‌نهاده‌اند و برای عطرآگین ساختن فضا می‌سوزانده‌اند: سنایی: تو چه دانی که از آن شکر آتش صفتت‌ چه گدازنده چو برآتش سوزان شکریم عطارد: عود و شکر چگونه بسوزند وقت سوز ایشان در این طریق چو عود و شکر زیند کمال الدین اسماعیلی: بخور جان را در مجمر سرور بسوزد بسان شکر و عود آمده صواب و محال سلمان: عود آتشی انگیخته عودی شکرها ریخته‌ عود و شکر آمیخته بمر دماغ جان به هم * منابع 1-مقالاتی درباره‌ی زندگی و شعر حافظ،دکتر رجایی؛2-حافظنامه،خرمشاهی‌"