سرمقاله: در ده چه خو بودم من در ده چه خوب بودی تو افتتاحية

"همه سیاهی‌های زمستان،سختی‌های برف و باران بدون‌ نفت را تحمل کردند درحالی‌که شاهد غارت منابع و سرمایه‌های‌ کشور توسط اقلیت و هزار فامیل و طرفداران رژیم بودند و در همان‌ کشور توسط اقلیت و هزار فامیل و طرفداران رژیم بودند و در همان‌ حال اکثریت ملت،زیر خط فقر و به کار و نان محتاج بودند؛نگرانی‌ها و فرار از دست عمال رژیم،تحمل شکنجه‌های فیزیکی و روانی را، تحمل زندان‌ها و سلول‌های انفرادی اوین،قصر و شیراز و... انتظار به سر رسید پیرمراد به وطن آمد و مانیفست‌ جمهوری اسلامی در بهشت زهرا(س)به مردم اعلام شد. طومار حکومت شاه را به هم پیچید،ارتش را و سان حکومت را و همه مدعیان انقلاب سفید و تمدن بزرگ را در مقابل عشق مردم‌ و امید به فردای بهتر و آزادی حاصل از استقلال و استقلال‌ اقتصادی،فرهنگی و انسانی که جمهوری اسلامی برای کشور در صحنه دنیا پدید می‌آورد به زانون درآورد. «عشق به خمینی،عشق‌ به همه خوبی‌هاست»و چنین بود که جمعیت از میدان شهیاد(آزادی) پای پیاده 33 کیلومتر راه را طی کرد تا به بهشت زهرا(گورستانی‌ که شاه آباد کرده بود)برسد."