ملخص الجهاز:
در فصل دوم کتاب مؤلف سبکها و ویژگیهای نقاشی ایرانی در چهار دوره اصلی(عصر کهن،عصر میانه،عصر جدید و عصر حاضر)را مبنای بررسی نقاشی در ایران قرار میدهد.
وی در بررسی نقاشی عصر کهن با ذکر اینکه در این عصر،نقاشی در دورههای زمانی مختلف سبکهای گوناگونی به خود گرفت،معتقد است: از دوره نوسنگی و در زمان پیدایش ایران(هزارهی هفتم قبل از میلاد)آثار مختلف نقاشی بهگونهای پراکنده در فلات آسیا ظهور یافت.
نگارگری در عصر حاضر سعی در خلق فضای سنتی دارد (به تصویر صفحه مراجعه شود) در پایان این بخش هنر نقاشی پس از انقلاب اسلامی به عنوانی یکی از شاخههای هنرهای معاصر اجمالا مورد بررسی قرار گرفته است.
در این بخش نیز مؤلف همچون بخشهای دیگر پایبند به اهداف اصلی مذکور در مقدمهی کتاب که همانا بررسی تقابل و ارتباط هنرها میباشد،نبوده و صرفا در ابتدای فصل اذعان میدارد مجسمهسازی در فرهنگ هنر ایران بهعنوان هنری مستقل مطرح گردیده و در کنار دو شاخه دیگر یعنی معماری و صنایع دستی تجلی یافته است.
در چهارمین فصل کتاب مکاتب هنر معماری از عصر کهن تا دوران معاصر مورد بررسی قرار میگیرد.
چهارمین مکتب معماری ارائه شده در این فصل شیوهی رازی است که بنا به اذعان نویسنده شهر ری مهمترین خاستگاه آن است و بهطور کلی میتوان این شیوه را ترکیبی از شیوههای پارسی،پارتی و خراسانی دانست.
در فصل هفتم کتاب به روند تحولات موسیقی ایران در سه دوره اصلی(دوره اساطیری یا کهن،دورهی اسلامی یا میانه و دوره معاصر) اشاره شده که مختصری از آن در ذیل آمده است.