نامه سردبیر (بهانه ای در دست او) مقالة

"از یک طرف اوضاع اقتصادی ایران‌ توسط افراد خودی(از نظر بانک مرکزی)خوب جلوه داده می‌شود و آینده را درخشان می‌بینند و از طرف دیگر عامل ریسک را که مربوط به آینده می‌شود بسیار بالا تخمین می‌زنند؟در ضمن‌ گفته شده است که ریال حاصل از این کار را(علیرغم ادعای مبنی بر وجود بیش از 7 میلیارد دلار ذخیرهء ارزی که به‌طور مسلم نرخ بهرهء متعلقه خیلی کمتر از 8/57%می‌باشد)صرف‌ تکمیل پروژه‌های دولتی خواهند کرد. ایا استقراض در چنین شرایط اقتصادی که برای تمام متخصصین کشورمان روشن است باعث شهرت ما می‌شود یا از طریق‌ افزایش تولید و صادرات؟یا کاهش بیکاری 41/2؛و توزیع عادلانهء درآمد و ثروت؟آیا باید امروزه از طریق کاهش زمان(با حد اقل،حفظ کیفیت)توان اقتصادی کشور را افزایش داد یا چون‌ این کار سخت است و راهکارهای مربوطهء بومی در افق فکری برخی از افراد تصمیم‌گیر نمی‌گنجد باید استقراض نمود؟ برای کشوری مانند هندوستان صرف می‌کنند که حتی با این نرخ قرض کند زیرا بیش از آن‌ تحصیل می‌کند و توان بازپرداخت اصل و فرع را دارد."