ملخص الجهاز:
"اما چرا امام بحث را اینگونه خشک، متصلب،غیرسیال،یکسویه،از بالا به پایین و آمرانه نمیبینند؟ریشۀ این نگرش منعطف و سیال در کجاست؟درمختار دیدن انسان که طبعا از مبانی فلسفی ایشان است؟در توجه به مبانی عقلی-فلسفی و ملزومات آموزههایی از قبیل امر به معروف و نهی از منکر،قاعدۀمشورت،قاعدۀ النصیحة لائمة المسلمین و حق متقابل که طبعا بر هستیشناسیهای خاصی استوار است؟در توجه عمیق به سیرۀنظری و عملی ادارۀ کشور توسط بزرگان و پیشوایان دین ازجمله حضرت پیامبر اعظم(ص)و حضرت امیر(ع)؟در فلسفۀسیاسی موردنظر امام که خود را در قالب«جمهوری اسلامی»به مثابه تعریفی جدید از مشروعیت و دومؤلفهای بودن آن(حقانیت و مقبولیت)بازنمایی میکند؟در شرعیت دوسویه فرمان رهبری و نظارت مردمی در دیدگاهایشان؟و یا در تمامی موارد مرتبط ذکرشده؟ به نظر نویسنده رد تمام موارد ذکرشده را میتوان در اندیشۀ امام(ره)جستجوکرد؛ اولا تردیدی در جایگاه ویژه مردم در فلسفۀسیاسی امام(ره)نیست،ترکیب جمهوری اسلامی به عنوان مبنای مشروعیت در نظام جمهوری اسلامی به قدر کافی بیانگر این جایگاه است.
6. زمان و مکان و احیاگری فقهی علاوه بر محورهای مورد اشاره احیاگری که معطوف به وجه سیاسی و حکومتمداری اسلام،توجه به ابعاد الهی و معنوی درساحت خردورزی و روابط اجتماعی،نگاه کرامت محور به انسان و عدم تحمیل رأی به او،حقوق ویژۀ انسانها و مردم درقالب فلسفه سیاسی جدید و ابداعی«جمهوری اسلامی»و حقوق نظارتی مردم و نگاه دوسویه شرعی(فرمان و نظارت)و تعامل فعال و سیال امام و امت در نظام اسلامی است،و قطع نظر از پشتوانۀ هستیشناسی و فلسفی و عرفانی این احیاگریها،میتوان احیاگری مرتبط دیگر را در نقش زمان و مکان در روش اجتهادی امام جستجو کرد که البته خود بحثی مستوفا،مستقل و تخصصی را میطلبد."