ادب در شعر حافظ مقدمة ومراجعة

"فتوح نذر و فتوح صومعه در وجه می،نهیم‌ دلق ریا به آب خرابات برکشیم ترجیح فقر بر سلطانی من که دارم در گدایی گنج سلطانی به دست‌ کی طمع در گردش گردون دون پرور کنم‌ هنگام تنگدستی در عیش و کوش و مستی‌ کاین کیمیای هستی قارون کند گدا را بی‌اعتنایی به نام و ننگ گرچه بدنامی‌ست نزد عاقلان‌ نا نمی‌خواهیم ننگ و نام را چه خبر دارد از حلاوت عشق‌ هرکه دربند ننگ و نام بود راست ناید نام و ننگ و عاشقی‌ درد درده جای نام و ننگ نیست رستگاری در عشق طفیل هستی عشق‌اند آدمی و پری‌ ارادتی بنما تا سعادتی ببری‌ گلعذاری زگلستان جهان ما را بس‌ زین چمن سایه‌ی آن سرو روان ما را بس‌ طبیب عشق مسیحا دم است و مشفق،لیک‌ چو درد در تو نبیند که را دوا بکند؟ پاورقی (1)-قلندریه در تاریخ،دکتر محمد رضا شفیعی کدکنی،انتشارات سخن، 1385،ص 112. قدم منه به خرابات جز به شرط ادب‌ که سالکان درش محرمان پادشه‌اند 8-کسی که حسن ادب داشته باشد،محبوب حافظ است."