از بادزن ابریشمی نسیم خنکی به ما می زد (نقدی بر نمایشگاه میر حسین موسوی در مجموعه فرهنگی صبا) مقدمة ومراجعة

"آیا این تداعی و انطباق به چیزی ورای اثر،اهانت به فردیت اثری که به ما چشم می‌کشد نیست؟ حتا اگر ذهن خود را آن‌قدر آزاد بگذاریم که به منطقه ممنوعه‌ای سرک بکشد و در آنجا سیاست با همه نسبی‌گرایی‌های‌ افراطی‌اش درباره حقیقت اثر،راه را بر همه امکاناتی ببندد که قرار است ما را به حقیقتی-هرچند کوچک-گرفتار کند،آیا باز این نادیده گرفتن جهان گستره اثر نیست که در پی سر برتافتن از بندگی آفریننده خویش است؟آیا در پس پشت همه این‌ انطباق‌ها،باز این سیاست نیست که سرانجام با قدرت بلامنازعش بر فرهنگ پیروز می‌شود؟(در حدود یک سال و نیم دیگر به‌ انتخابات ریاست جمهوری اسلامی ایران باقیمانده است). این حجم از آفرینشگری و اشتیاق به ساختن و سوزاندن،از میرحسین موسوی کسی ساخته است که دیگر بعید می‌دانم‌ او را در بیرون از خانه(خویشتن)اش بیابیم،مگر در یک‌ حالت و آن هم مشاهده به‌هم‌ریزی اندازه‌ها تا آنجا که وی‌ را باز به کار ساماندهی زمین وادارد."