طراحی به مثابه شکل: آسیب شناسی طراحی معاصر (طراحی در گستره ی هنرهای تجسمی - بخش پایانی) مقالة

"برای درک بحران این وضعیت بهتر است بپرسیم:اگر ماهیت بیان هنری در شکل آن خلاصه‌ شود،چگونه می‌توان از عمق بن‌مایه‌های فکری آن دفاع کرد؟اگر کار فکری راهی جز استحاله شدن به شکل را نداشته باشد، آیا نخواسته با این مفاهیم همگانی شکل سنجیده نخواهد شد؟اگر شکل اثر همه‌چیز اثر اطلاق شود،اثر در عرضه و تقاضا تمام‌ فاکتورهای کالا به خود نخواهد گرفت؟اگر مزیت اثر شکل آن باشد،آیا اثر به جای کار روشنفکری(داعیه‌ای که‌ هنرمندان هنرهای تجسمی همیشه به آن می‌بالند)شکلی از مد نخواهدبود؟از یاد نبریم مد در شکل ظاهر می‌شود. به بیان ساده،اگر مسیر اجرای اثر از راه دیدن تجربه‌های نمایشگاهی دوستان‌ و یا از سرک کشیدن به کتاب‌های هنری حاصل می‌شود(که در فضای تجربی هنرهای تجسمی ما چنین است)،اندیشه‌ی‌ فرمی جایش را به بازی شکل‌ها داده و بدیهی است وقتی متد کاری طراح و نقاش پیش رفتن با شکل‌ها باشد،با تمام‌ بحران‌های آن مواجه خواهد شد. آنجا که فرم را کیفیت ساختاری(صوری)موجود در حجم‌ها می‌دانند،فرم و فضا،فرم و عملکرد از جمله‌ مفاهیم بنیادی در این رشته است که از ریشه‌ها به جریان سازنده و پویای مدرسه هنرهای کاربردی باهاوس باز می‌گردد که‌ خود وام‌دار نظریه‌ی زیبایی‌شناختی فرمالیست‌هاست و نمونه‌ی مثال زدنی دیگر،درک تازه ما از مناسبت نماها در هنر سینماست،که موجب تحولی شگرف در هنر تدوین گشت. به دور از پذیرش افکار مدرنیسم‌ها از جمله کلایوبل،که به نابیت فرم در اثر هنری می‌اندیشید،و به دور تمام انتقادهای که به‌ این غرور شناسا می‌توان گفت،این مهم نشانگر تأثیر مباحث ساختگرای روسی از طرفی و جریان فرمالیسم بر تحولات آغازین‌ سده‌ی بیستم در حیطه ارتباطات بصری بود."