نمایشگاه گروهی: مثل یک ارکستر أخبار وتقارير

"درباره نمایشگاه‌های تصویرگران،اشکال مضاعفی وجود دارد:تقریبا نمی‌توان از تصویرگران انتظار داشت نمایشگاه‌شان‌ مانیفیستی داشته باشد،چه تصویرگران فقط می‌توانند نوعی هم‌گرایی در سبک و روش روز خود را به نمایش بگذارند و جز به‌ اتکای معنی ناشی از مضمونی که برای آن کار کرده‌اند-همان چیزی که سفارش گرفته‌اند،یا احتمالا مشابه آن را سفارش‌ می‌گیرند-نمی‌توانند معنی ویژه‌ای را از خود صادر کنند،آن‌طور که نقاشان می‌کنند. اما اگر هنرمندان در گرو چنین چالش‌های ذهنی نباشند و خود را فارغ از این همه الزام به رعایت اصول بدانند،چه؟اگر ایشان‌ کسانی را که در پی دریافت معنی و ماهیت‌اند،یا به سختی در پی طبقه‌بندی نمایشگاه من و شما،ذهنی‌گرایان سخت‌گیر و مزاحمی بدانند که مانع هیجان‌های هنرمندانه و پیشرفت هنر می‌شوند،چه؟اگر فقط قرار باشد نمایشگاه‌هایی پی‌درپی برگزار شود و دیگران هم به صرف جا نماندن از قافله روزگار،فارغ از هر راهبرد و روش مشخص،به این خودنمایی بپردازند،چه؟ روشن است که چنان خواهد شد که هست."