تندیس شکوه ریاضی مقدمة ومراجعة

"در نتیجه،تا پیش از آن که مادام آشوب‌ و دیگر تحصیل‌کردگان مدرسه بوزار پاریس به ایران دعوت شوند، ذهنیت کمال الملکی معمول هنر نقاشی بود. دهه 03 در ایران،هنر به‌ طور کلی از ذهنیت اجدادی خود جدا شده بود و اغلب‌ دانشجویانی که محصل نقاشی بودند،به هنر مدرن غرب رویکرد داشتند. منش‌های رفتاری او موج جدیدی از هنرجو به وجود می‌آورد که‌ دیگر نه این که به پشت سر خود محترمانه نمی‌نگریستند،بلکه با نمایش آثاری بدیع و امروزین به نوعی مجادله و مقابله با ذهنیت‌ نقاشی سنتی می‌پرداختند. حتا بعدتر در آثار نقاشی خود نیز نشان می‌دهد که یک نقاش بیشتر از این که باید نقاشی کند،باید طراح باشد. گردن‌های باریک و دراز و دست‌های کلفت این تابلو را نشان می‌داد و می‌گفت،خارج شدن‌ از نمونه عادی-کوچک‌تر یا بزرگ‌تر کردن آن-از حقیقت مدل، حقیقتی دیگر می‌سازد!در اینجاست که دیگر حقیقت همانی‌ نیست که در بیرون از تابلو دیده می‌شود،بلکه حقیقت همانی است‌ که مودیلیانی در تابلو به وجود آورده است. او در آثار خود نیز این ذهنیت مودیلیانی را به اجرا درآورد؛ چون در آثار مودیلیانی«دراز کردن سر و گردن و کوچک کردن‌ چشم و ساده کردن طرح صورت و سادگی رنگ و پرهیز از پرسپکتیو و سایه روشن،نکاتی است که آثار او را ممتاز می‌کند و صورتی نو می‌بخشد2». چند نقاشی از او نیز روی تخته‌های فیبری دیده می‌شود که به مرور زمان پوسته‌ انداختن رنگ بر فیبر فضای تازه‌ای در پس‌زمینه فیگور به وجود آورده است."