شعر - مجلة شاهد یاران الأدب والفن

"بر ساحل سرخ سحر جعفر ربانی از دوردست نخل‌زاران صحاری‌ آید صدای شیههء اسب‌سواری‌ بر ساحل سرخ سحر،سردار دریا در بستر خون خفت،گاه کارزاری‌ یک تنگسیر افتاد بر خاک و برآمد از صد هزاران مردوزن فریادوزاری‌ نخل بلند آسمانسا،سرنگون شد دیگر بگو،این تنگ و تنگستان چه داری؟ فانوس دریا را بگو خاموش خاموش‌ خورشید چون سر زد،تو دیگر در چه کاری؟ گو با نهنگان صف‌به‌صف قامت برآرند بر استوای حرمت مرد صحاری‌ با شروه‌خوانان تا قیامت گو بگریند بر سوک مردی از تبار پایداری‌ مردان مؤمن را ندا در ده که زین پس‌ یاد آورند او را گه شب‌زنده‌داری‌ ای سرزمین خون و خشم تاغ و طوقان‌ این آن‌که فایز را درون سینه داری‌ تا سرخی خون علی آیینه‌ات گشت‌ دیگرچه غم چون در کفت خورشید داری تندیس عشق سید محمد هاشمی‌فرد(ساجد) در گرگ‌ومیش یک توهم وقتی که دریا و زمین و آسمان خاکستری بود وقتی که توفان بستری بود مردی علم بر دوش از ساحل برآمد مردی که نبضش از نژاد سرکش خیزاب‌ها بود مردی که از جنس دل‌گرداب‌ها بود دلوار دل‌واژهء مردان تاریخ آیا؟ این تک‌سوار کوه این مرد رعنا «تندیس عشق» بر آستان در نگاهی منتظر بود قرآن فرا رفت با گام‌های استوارش مرد دلوار دلوارهء مردان تاریخ از چارچوب در گذر کرد با برنو اجدادی خویش یک جرعه آب اما کسی در آن غبار ترک‌تازی‌ها نپاشید باران نبارید. مرد آمد و بر مرکب موج تا پیشگاه زندگی راند مرد آمد و رفت باهم‌رکابان جز مرد اما زین ره فروماند."