زمان متوقف می شود (شالوده شکنی سینما و سیمای سهراب شهید ثالث) مقالة

"می‌گویند آیا تناسبی بین این ویژگی‌ها و خصوصیاتی که درباره سینمای شهید ثالث به‌ کرات و به تکرار بیان شده وجود ندارد؟ آیا«زندگی عاری از هر نوع هیجان»قهرمانی‌ شخصیت‌های آثارش،با زندگی فاقد هیجان‌ خودش پیوندی نداشت و اینکه او خود در مصاحبه‌ای تصریح کرده بود«من ترجیخ می‌دهم‌ که انگیزه‌های بیماری را نشان دهم»،آیا بیمارگونه‌ دیدن جهانی فاقد هر خوشی،خود،زاده وضعیتی‌ بیمار نبود که شهید ثالث با همه پوست و گوشت، چون مارسل پروست آن را از درون‌ و به صورت یک تجربه درونی‌ احساسش می‌کرد و زمان درونی‌ خود را به ریتم و زمان و تمپوی‌ فیلم‌هایش بدل می‌نمود؟ آیا«استفاده هرچه کمتر از گفت‌وگو»،خود بازتاب‌گونه‌ای‌ بریدن از اجتماع در جهان و روح‌ شهید ثالث نبود؟وقتی که حس‌ می‌کنی با این خیل جماعت حرفی‌ برای گفتن نداری،از فرط درد و تنهایی و بی‌همدم بودن،سکوت را ترجیح نمی‌دهی؟آیا شگرد تکرار که یک ویژگی سبکی و استتیکی‌ در مینی‌مالیسم سهراب شهید ثالث‌ است،حود بازتاب حس پرملال او از یکنواختی مرگ‌آلود زندگی روزمره‌ نبود؟چرا«سکون و سکوت» در فیلم‌های سهراب شهید ثالث‌ این همه رایج و مهم است؟رابطه‌ مادران و پسران فیلم‌هایش چون رابطه خود او با مادرش نبود؟و این خود،آیا یکی از ریشه‌های‌ احساس تنهایی شدید قهرمان فیلم‌هایش و نیز خود او نبود و آیا این همه،نشان روحیه یک انقلابی‌ واقعگرای سرزنده اجتماعی است و یا انسانی‌ درگیر و محکوم به فاجعه فردی زیستن در میان‌ دیگران؟ به نظر مهم‌ترین ویژگی سینمای سهراب‌ شهید ثالث،همین مکالمه بین زمان درونی‌ بیماری و ملال و رنجوری و درد جسمی و روانی‌ فردی‌اش با زمان آثارش است که معنای«حفره‌ عمیق تنهایی و اندوه»را از برداشتی رمانتیک‌ و بیانی‌شناختی و فرایند شکل‌گیری تجربه‌ فرمی،بدل می‌سازد."