لوگوس (مفهوم زبان در اندیشه هایدگر) مقالة

"لوگوس می‌گذارد چیزی-یعنی آنچه درباره‌ آن سخن گفته می‌شود-دیده شود و این‌ کار را برای کسانی می‌کند که در این سخن‌ گفتن شرکت دارند. در برابر این تلقی،هایدگر این پرسش مهم‌ را مطرح می‌سازد:«اینکه انسان تا چه حد از خانه ذات خویش به دور افتاده از این‌ عقیده او درباره خودش آشکار می‌شود که‌ او کسی است که زبان و درایت و شعر و ابداع‌ را اختراع کرده یا می‌توانسته اختراع کند. بنابراین انسان فقط در دار وجود است که‌ ساکن خانه خویشتن است و او وقتی در خانه‌ است که در لوگوس منزل کرده باشد؛«وجود پناهگاهی است که از حیث حقیقتش،ذات‌ آدمی را از لحاظ اگزیستانسش پناه می‌دهد به‌گونه‌ای که اگزیستانس انسان در زبان، مقام می‌کند. اما در دوره و مرحله‌ دوم تفکر هایدگر که مربوط به زمانی است‌ که وی کتاب«وجود و زمان»را می‌نوشت، معنا دیگر مستقل از شنونده و زمینه‌ گفت‌وگو نیست به‌طوری که زبان صرفا همچون ابزاری برای انتقال معانی نبوده و خود نقشی سازنده در مناسبات ما با جهان‌ ایفا کرده و ریشه در اگزیستانس آدمی دارد. اما نکته مهمی که دراین‌باره در کتاب‌ «وجود و زمان»وجود دارد و به خاطر همین‌ هم آن را«دوره انتقالی»نام نهادیم این است‌ که هایدگر زبان را امری آغازین و اولین در «وجود و زمان»نمی‌داند بلکه مقدم بر آن، حد اقل به صورت منطقی نه زمانی،تفهم ما از عالم و معنای آن وجود دارد و نیز تفسیر ما از موجوداتی که در افق عالم با آنها مواجه‌ می‌شویم."