ملخص الجهاز:
"مگر تبعیدیها سکوت میکردند؟ مگر زندانیان،تن به تسلیم میدادند؟و شاعران لب فرومیبستند؟ در عصر خلفا،نیز امامان شیعه،محور تحرکهای فرهنگی و سیاسی ضد ستم بودند و در فراخوانی به چکادهای بلند حق و ایمان و عدالت و مطرح ساختن الگوهای عینی کمال،هم خود تلاش میکردند و هم تلاشگران را مورد حمایت قرار میدادند.
به بیان آیة الله خامنهای در این زمینه (در کتاب پیشوای صادق): «با توجه به پایگاه بلند«شعر مسلکی»، در قرنهای اول و دوم هجری و یادآوری این نکته که شاعر متعهد به یک مسلک، برجستهترین و مؤثرترین نقش را در ترویج گرایشهای مسلک خود و تبیین هدفها و شعارهای آن به کار میبرده است،طبیعی مینماید که حساب ویژهای برای اظهارات و سرودههای شاعران وابسته به جناحهای سیاسی در نظر گرفته آید.
از اینرو شاعران بزرگ شیعه همیشه برای حکومتهای فاسد خطری بزرگ محسوب میشدند؛زیرا آنان در خلال مدح آل محمد«ص»،حقایق دین و صفات لازم برای حاکم دینی را یاد میکردند و با ذکر صفات اسلامی امامان و مقایسه و تحقیر زمامداران،دلها را به حق و حکومت حق توجه میدادند."