ملخص الجهاز:
"رفیع که خود،طنزنویسی نام آشنا بود،تلاش کرد تا شب‌های شعر طنز«شکرخند»را در دوران تعطیلی غمبار «در حلقه رندان»در فرهنگسرای ارسباران راه بیندازد و مخاطبان تشنه را در آنجا دور هم جمع کند؛اگر چه افتتاحیه خانه طنز،دچار همان گرفتاری شد که ثمره‌اش،هنرنمایی بازیگران نمایش‌های طنز رادیویی و فیلم‌های کمدی به عنوان«طنزپرداز»در آن مراسم بود اما«خانه طنز»با استمرار شب‌های شعر طنز«شکرخند»و برگزاری آبرومند 2 جشنواره گسترده«طنز طهران»،توانست عزم نهاد متحول و«غیر دولتی‌تر»شهرداری تهران را برای ورود رسمی به عرصه پرمخاطب و وسوسه‌برانگیز طنزآوری،اثبات کند.
طنز خوب است و گونه«فاخر» آن هم تحسین می‌شود اما هنوز حتی در دانشگاه‌های ادبی کشور تلاشی برای تصویب و قرار دادن یک واحد درسی رسمی با موضوع «طنز و شوخ‌طبعی»انجام نشده است!رسانه ملی نیز خود شیوه‌ای یگانه در تعریف این واژه و سریال‌هایی که با نام طنز برای مخاطبان خود پخش می‌کند،در پیش گرفته و هیچ‌گاه در اسناد رسمی اهداف و افق رسانه‌ای صدا و سیما،به جز«چیزهایی که نباید در طنز رادیویی و تلویزیونی مطرح شوند»،موضوع جامع و مشخصی درباره شوخ‌طبعی منتشر نشده است؛تنها سند قابل اعتنا در این زمینه کتابچه‌ای از مقالات همایش«طنز مطلوب در رسانه»است که باز بیشتر به ذکر تعریف‌های بازدارنده از شوخی‌های ممنوع می‌پردازد.
اما مهم‌تر از همه آن است که مردم به خندیدن نیاز فوری دارند و گویا آن را از یاد برده‌اند و فارغ از بخشنامه‌ها و بودجه‌ها،به هر دری می‌زنند تا خنده‌ای پیدا کنند یا نیشخندی* *اسماعیل امینی «طنز»را اغلب در مقابل«جد»قرار داده‌اند و در این مقابله،بیشتر صورت طنز و شیوه‌های بیان مورد نظر بوده است وگرنه اگر از منظر اهداف بنگریم،طنز از میان گونه‌های دیگر شوخ‌طبعی از همه جدی‌تر است از آن رو که می‌خواهد ناسازگاری میان جنبه‌های آشکار و نهان رفتارها و گفتارها را بنمایاند؛در حالی که ادبیات رسمی تلاش می‌کند این ناسازگاری را انکار کند و گونه‌های مختلف تزویر و فریب و توجیه و تبلیغات،برآمده از همین انکار ناسازگاری جنبه‌های آشکار و نهان رفتارها و گفتارهاست."
(
, 
, 
)
