روشنفکری دینی داریم، اما محادثة ومقابلة

"از نظر من،طرح اینکه«آیا روشنفکری‌ دینی،یک امر توهمی و تخیلی است یا خیر؟» بیش از آنکه ما را به فهم جریان روشنفکری دینی و تحولات اجتماعی ایران برساند،موجبات شکل‌گیری‌ مناقشه‌ای بنیادین در باب اینکه«آیا اساسا ما در زمان‌ معاصر زیست می‌کنیم یا خیر؟»را فراهم می‌کند که‌ در صورت عبور نکردن از آن،اساسا تاریخ معاصر ایران‌ زیر سؤال رفته و در تلاش‌هایی که در این عرصه محقق‌ شده است،مناقشه به وجود می‌آید. 3-روشنفکری اصولا جریانی غربی است و باید به پیدایش آن در کشورهای اسلامی همانند ایران، همچون سایر مقوله‌های و مفاهیم،به مثابه امری‌ وارداتی نگریسته شود؛بنابراین برای بررسی این‌ پدیده،لازم است به یک معنا جریان دین پژوهی در غرب و در ایران مطالعه شود. اصولا اشکال اصلی روشنفکری دینی 2 دهه اخیر و جمعی که معتقد به کثرت‌گرایی دینی هستند این‌ است که بر عقلانیت اگزیستانسیالیستی و عقلانیت‌ تحلیل زبانی مبتنی است این 2 مدل عقلانیت،با دین‌ نبوی و علوی و جعفری جمع نمی‌شود؛مگر اینکه‌ یکی فدای دیگری شود و می‌بینیم که روشنفکران‌ دینی اخیر،دین امام باقر(ع)و امام صادق(ع)را فدا کردند،به این معنا که گفتند تمام فرمایش‌ها و آموزه‌های اعتقادی و اخلاقی و فقهی امام باقر(ع)و امام‌ صادق(ع)،صدف و پوست دین است،نه گوهر و ذات‌ دین و تنها گوهر دین،عبارت از حال معنوی است."