ایران و سازمان همکاری شانگهای مقالة

"گرچه بررسی‌ منشور سازمان،همکاری شانگهای حکایت از سازمانی‌ با اهداف منطقه‌ای دارد،اما در کنار هم قرار گرفتن روسیه‌ به عنوان بزرگ‌ترین قدرت نظامی رقیب آمریکا و چین‌ به عنوان ابر قدرت اقتصادی دهه‌ی آینده‌ی جهان،و به‌ خصوص موقعیت جغرافیایی این سازمان،این تصور را به وجود آورده که سازمان همکاری شانگهای رویکرد ضد آمریکایی داشته و حتی جایگزین سازمان‌"ورشوی سابق‌" است. علیرغم قابلیت‌هایی که براس سازمان همکاری شانگهای‌ در سطح منطقه و جهانی وجود داشته است،بررسی عملکرد و سیاست‌های اعلانی این سازمان حکایت از این مسئله دارد که‌ اعضای این سازمان تمایلی ندارند روابط خود را با کشورهای‌ غربی به خصوص ایالات متحده‌ی آمریکا در غالب بازی با حاصل جمع صفر تعریف کنند،به این مسئله به نظر نگارنده به‌ نوع نگاه کشورهای عضو به سازمان و انتظاری که هرکدام از آن دارند ناشی می‌شود. در ارتباط با چین این نکته مهم نیز باید ذکر شود که‌ اگرچه چین،سازمان همکاری شانگهای را محملی برای‌ کسب توانایی بیش‌تر و تداوم رشد اقتصادی برای مقابله‌ با رقبای خود به ویژه ایالات متحده می‌انگارد،علاقمند به‌ رویارویی با این کشور در سطح بین الملل نیست. ازاین‌رو همزمان‌ با تحولات مثبت ناشی از روند شکل‌گیری سازمان، به ویژه با توجه به حضور دو قدرت بزرگ منطقه‌ای( روسیه و چین)تمایل به همکاری با این سازمان در بخش‌های تصمیم گیرنده‌ی سیاست خارجه جمهوری‌ اسلامی ایران شکل گرفت و به دنبال شروع به کار دولت‌ نهم در سال 4831 و تقویت گرایش راهبردی‌"نگاه به‌ شرق‌"توجه به گسترش و تعمیق همکاری با این سازمان‌ افزایش یافته تا اینکه منجر به حضور محمود احمدی‌ نژاد به عنوان نخستین رییس جمهوری اسلامی ایران‌ در ششمین نشست سران سازمان همکاری شانگهای( خرداد 5831 در شهر شانگهای چین)گردید."