ملخص الجهاز:
"M Rothschild and Sons به عنوان کارگزاران مراکز معدنی افریقای جنوبی(که تولید جهانی را تحت سلطه خویش داشت)به فعالیت پرداختند و سپس چهار کارگزار دیگر به دفتر Rothschild دعوت شدند تا در اولین نشست تعیین قیمت پس از بازگشایی مجدد بازار در سال 1919 شرکت کنند.
اما چند سال بعد،بانک ذخایر افریقای جنوبی،بازار طلای این کشور را تحت سیطره خود درآورد و از بانک انگلیس به عنوان عامل فورش خود در سوق دادن طلا به بازار لندن استفاده کرد.
در آن سال،نظام برتون وودز در حال اجرا بود و بانک انگلیس به عنوان عامل بانک افریقای جنوبی عمل میکرد و از طریق پنج مرکز شمش فعال،قادر بود که قیمت 5/12 لیره استرلینگ(معادل 35 دلار)را برای هر اونس طلا تعیین کند.
پس از آن که قیمت طلا در اواخر سال 1960 به 41 دلار برای هر اونس افزایش یافت،خزانهداری امریکا موجودی طلای خود را در اختیار بانک انگلیس قرار داد،اما چون این مقدار برای تثبیت قیمت طلا در نرخ 35 دلار به ازای هر اونس کافی نبود،لذا بانکهای مرکزی شش کشور دیگر به منظور تشکیل ذخیره مشترک در سال 1961 به یکدیگر ملحق شدند.
بازار سنگاپور نیز به همین دلیل به عنوان یک مرکز تجاری توسعه یافته مطرح است،ولی نیویورک به عنوان بازار اولیهای که هم عرضه و هم تولید و هم تقاضای آن در امریکا صورت گرفته،باقیمانده است.
2-مرکز طلای زوریخ و تعیین قیمت طلا با وجود آن که سویس هیچگونه عرضه طلای طبیعی ندارد،اما با ایجاد بانکهای تخصصی و ارایه خدمات جنبی برای معاملات طلا در یک محیط پر از اطمینان و اعتماد،عملا اهمیت خود را در معاملات طلای فیزیکی حفظ کرده است."