آرزو بانوی شاعر پارسی گوی سمرقند مقدمة ومراجعة

"آرزو در سدهء دهم هجری در سمرقند می‌زیسته‌3و گویا روزگارش مقارن دورهء صفوی بوده‌4،گرچه روش شعرش را یادآور سبک پیش از این دوره دانسته‌اند. 6 آرزو این نام را به گونهء تخلص در شعرهایش‌ برای خود به کار برده‌7،چنان که گفته است: مانده داغ عشق او بر جانم از هرآرزو آرزو سوز است عشق و من سراسر «آرزو» و بی‌بی ضعیفی نیز در پاسخی،به این‌ نام اشاره کرده:8 در دلم بود آرزویت بیش از هرآرزو دیدم آن روی و فزون شد آرزو بر آرزو فخری هروی که تذکره روضه السلاطین‌ و جواهر العجایب را در حدود سال‌های‌ 958 و 962 هجری نگاشته،شعرهای آرزو را دیده و دربارهء او نوشته است: «اگرچه کم گفته،اما اشعار او دیده شد، نیک بود»9و این در حالی است که«آقا بزرگ طهرانی»برای وی دیوانی شعری قائل‌ شده است. «امیر شیر علی خان لودی»دربارهء وی‌ نوشته است:«بسی خوشگوی و شیرین‌ کلام بوده،گویند به چهره آفتابی بود جهانتاب و عالم‌افروز و در عشوه‌گری آتشی‌ بود عاشق‌سوز و سخن را بسیار نازک‌ گفتی»."