خلاصة:
منطقه گرایی و میل به ایجاد اتحادیه اقتصادی روز به روز گسترش یافته است. مفهوم منطقه گرایی به یک تمرکز جغرافیایی خاص نیاز دارد. مقاله حاضر به بررسی هم گرایی اقتصادی کشورهای حوزه خلیج فارس از منظر شاخصهای کلان بین الملل می پردازد. هر یک از کشورهای حوزه خلیج فارس می تواند به طور اختیاری با دیگر کشورها بر اساس درکش از موقعیتها و یا تهدیدها اتحاد ببندد. در یک منطقه گرایی، هم تهدید و هم فرصت وجود دارد. تهدیدها از امکان منزوی شدن در یک اقتصاد جهانی ناشی می شود. اما فرصتها ناشی از دو هدف مدرنیزه شدن و توسعه سریع تر، می باشد. با هم گرایی اقتصادی شانس بیشتری برای جذب سرمایه و فناوری خارجی وجود دارد و در نتیجه بهره وری و درآمد افزایش می یابد و سطح کیفی زندگی بهتر می شود.
Regionalism and tendency to create economic unions has expanded day by day. The concept of regionalism needs a particular geographical concentration. This paper addresses economic integration among Persian Gulf countries from the perspective of international macro-economic indicators. Each of the Persian Gulf countries can forge alliance with other countries voluntarily depending on its perception of chances and threats. In a case of regionalism، there are both threats and opportunities. Threats arise from the possibility of isolation in a globalized economy، while opportunities are derived from two goals including modernization and more rapid growth. With economic integration، further chances are created for attracting foreign investment and technology، thus utilization and incomes increase and life quality will improve.
ملخص الجهاز:
"به تازگی شاهد بودیم که شورای همکاری خلیج فارس که مشتمل بر شش کشور بحرین،قطر،کویت،عمان،عربستان سعودی و امارات متحده عربی است،با هدف همکاری نزدیکتر میاناعضا و حضور قدرتمندتر در عرصه اقتصاد جهانی،استفاده بهینه از داراییهایشان-کهبهطور عمده برای خرید سهام شرکتهای غربی،دلار و اوراق قرضه دولت امریکا مورد استفادهقرار میگیرد-و کسب امتیازات بیشتر در بازیهای سیاسی و اقتصادی بین الملل،بازارمشترک کشورهای حوزه خلیج فارس را راهاندازی کردند.
2در این رابطهوینر اشاره کرده است که یکپارچگی اقتصادی منطقهای میتواند به وسیله کم کردن موانعتجاری بین کشورهای همسایه،هم باعث ایجاد و همجهت دادن به تجارت برای توانمندسازی(1).
تیجهگیری در گروهبندی منطقهای کشورهای حوزه خلیج فارس،اعضا از لحاظ جغرافیایی به همنزدیکند،هزینههای نسبی شیوههای گوناگون حمل و نقل به مراتب پایین است و اعضا درواقع جزو شرکای تجاری طبیعی یکدیگر محسوب میشوند.
سید کمال طالبی و صالح طاهری،«بررسی اثرهای ایجاد همگرایی اقتصادی بین ایران و اتحادیههایاقتصادی(رویکردی بر دادههای تابلویی)،»مجله برنامه و بودجه،شماره 91؛ -میرعبداله حسینی و تقی هومن،«مطالعه تطبیقی شاخصهای کلان اقتصاد بین الملل کشورهای عضو اکو درفرایند منطقهگرایی،»مجله دانش و توسعه،1386،شماره 20؛ -میر عبدالله حسینی و وحید بزرگی،شرکای منطقهایی ایران و امکان تشکیل هسته مرکزی یک همپیوندیاقتصادی منطقهای،موسسه مطالعات و پژوهشهای بازرگانی؛ - codo c`eline carrere vanessa strauss kahn and olivier,''what`s behing the hump,expert meeting on participation of developing countries in new and dynamic sectors of world trade,''the south-south dimension geneva,16-17 october 2007,export diversification; - hossain and kamal naser,''trade and regional integration:analysis of the effectiveness in the GCC amzad college of business administration,''al ain university of science & technology; - omar j."