خانواده و نگاهی به بازتاب روزه در آیینه ادب فارسی مقالة

"» از«روزه»و مسائل مربوط به آن برای مضمون‌سازی نیز در ادب فارسی استفاده‌هایی شده است که به عنوان نمونه چند مورد را ذکر می‌کنیم: شیخ اجل،سعدی،در غزلی از غزلیات دل‌انگیز خود از تاب‌ و تحمل روزه‌دار در مدتی طولانی بهره جسته،می‌گوید: ای صبح‌نشینان جانم به طاقت آمد از بس‌که دیر ماندی چون شام روزه‌داران و در جای دیگر می‌فرماید: بازآ که در فراق تو چشم امیدوار چون گوش روزه‌دار بر الله اکبر است نذر کردن روزه هم مضمونی است که از چشم شاعر ریز شاعر ریزبین نکته‌یاب قرن ششم،خاقانی شروانی پنهان نمی‌ماند: روزه کردم نذر چون مریم که هم مریم صفاست‌ خاطر روح القدس پیوند عیسی‌زای من همین شاعر توانا در جای دیگر دیوان خود از احکام روزه به‌ زیبایی هرچه تمام‌تر بهره می‌جوید و مضمونی دلپذیر می‌آفریند: نیست بر من روزه در بیماری دل زان رو مرا روزه باطل می‌کند اشک دهان‌آلای من مولانا جلال الدین بلخی،پیر میدان‌دار عرفان اسلامی در ادب فارسی نیز در یک رباعی زیبا،رمضان بر روزه‌دار را همچون کیمیایی می‌داند که وجود خاکی انسان را به زر تبدیل‌ می‌کند و می‌گوید:لقمه‌ای که در این ماه مبارک بعد از تحمل‌ گرسنگی خورده می‌شود،بهره‌ای روحانی و معنوی برای‌ انسان دارد و چون مروارید ارزشمند است."