زایشی در ارتفاع سفر الأدب والفن

"نگین زایشی در ارتفاع سفر* چشم‌ها در بلندی تن براه پایها در انتهای بدن خموش آنگاه تلاوت آیه‌های معطر سپید که صبح آنگاه زخمی بر انزوای خفته جاده، سفر *** همراه، سپیدنام، اینجا همه پنجدری‌ها به دلتنگی خیس بچه ابرها1 گشوده میشود معشوق ای که از سلاله روشنان آیا هیچ شکوفه‌ای با فقر کویر بیعتی خواهد داشت و بعد فاجعه‌2 بطالت خلوت کوچه را خواهد آلود *** تا حقارت سایه‌ها میروم که ظهر فصل لگدکوب سایه‌هاست و ژرف‌ترین سایه‌ها از آن یاس سپیدی است که در صلابت کویر نام مرا میخواند که بی‌نامی زایشی است فراسوی بهشت‌3 که خون کبوتران را شعری است به سبزی زیتون *** اینک آن دو گوی آن دو نطفه درد بر خاک اینک این دو ساکت این دو ساکن سنگی در ارتفاع سفر و من که در آستانه بهت بی‌نصیب گنگ‌وار از سر عصیر لحظه‌ها با شما گفتم هلا بی‌نام‌4 تو که بر هرچه سپید گمنامی، اینجا یک آشیل از تخم انتظار روئیده است‌5 *** آنک،قیامت عشق آنک،حضور عطر تاریکی کولی نور حادث‌شو (از منظومه بلند بهار 55)-فرهاد شاماسبلو -------------- (*)این شعر حدیث نفس مسافری است که بر سر راه خویش با مظاهر طبیعت(کوه،دشت،زمین)سئوالهای فلسفی خود را مطرح‌ میکند و از آن راه دریچه‌ای به فراسوی طبیعت می‌گشاید."