روح پروانه در تن زنبور . . . الأدب والفن

"و اما این سرخ و کامل بالا آدن روندی و فرایندی داشته است بیش از عمر نارون شدن یک نهال. از این قرار که عمران در حدود سی سال پیش،نظم و فکاهه را از نامه‌ی توفیق شروع کرده و ده سالی‌ نکشیده که نظم را به شعر و فکاهه را به طنز ارتقا داده است. -و من گاه فکر می‌کنم که اگر عمران فقط به‌ طنز یا تنها به شعر پرداخته بود،در هریک از این دو زمینه،دست کم صدی سی موفق‌تر بود اما از نخواسته یا نتوانسته است که خلاف رشد و انکشاف طبیعی استعدادهای متنوع خود،کارآزمایی یا حتی‌ هوس‌کشی کند. و حال،آخر پیام خود را با پاره‌های شعر خوبی از او-تبرک‌جویانه-پیوند می‌زنیم با سپاس از «گوهران»که پس از غارزدایی فیروزه به رویه‌سایی لعل آمده است. تلاطمی داریم در خیزاب جنون/فرومی‌رویم و برمی‌آییم/با مروارید و ماه. در گم‌ترین نقطه‌ی جنگل/از نو می‌نامیم/ماه را و گیاه را و راه را."