"امروزه حوزه‌های فقهی اسلام بدون توجه به آیاتی که متضمن احکام و حدود الهی است به بهانه اینکه غالب آیات در صدد اصل تشریع است و عموم یا اطلاق ندارد، مسیر خود را تنها از منابع سنت، عقل و اجماع می‌پیماید و از آغاز تا انجام فقه آنطورکه شایسته بود از منبع اصیل دینی که تامین کننده سایر منابع است، یعنی قرآن طرفی نبسته است و بدون شک این ضعف عمده‌ای است که حوزه‌های فقه شیعی از آن در غفلت است.
بنابراین در این کتاب قبل از توجه به هر علم و کلامی حتی سخن معصوم (ع) مستقیما تنها به آیات الهی نگریسته می‌شود تا تفسیر قرآن محقق گردد، سپس به کلام عترت و روایات ائمه (ع) مستقلا در کنار آیات توجه می‌شود تا اولا هم در فهم معنای تفسیری، مفسر را سختر بیندیشد و هم هماهنگی و تصدیق دو جانبه را احساس کند، نه آنگونه که روایات تحمیل بر آیات شود و ضمن محدود کردن مفاهیم قرآنی راه اندیشه را ببندد."
(
, 
, 
)
