نامه ای به گوهر مراد درباره آی بی کلاه و آی با کلاه! مقالة

"و این آی اول بسم الله در غلاف نمایشنامه‌ آیه‌ای بود که انکار را ابرام میکرد و ابرام را انکار«از تالار تا خانه راه دور بود و من حالا که‌ بیقین از جاده‌ها گذشته‌ام و راهها گز کرده‌ام‌ بگمان خشم درهای بسته و قهر چراغهای سرخ‌ و اندوه ویرانه‌ها را نیز با خود آورده‌ام... می‌بینیم که گاه باستواری چون کوهی است و گاه ای افسوس که هر گرد باد حقیری زمانی‌ پر کلاهش تارک بلند تاریخ را میساید فتح هند و روم‌ دارد،گشایش دروازه‌های چین و بابلی و ادب‌ کردن آبهای جسور بخشم تازیانه و خجلت‌بار که‌ زمانی پشت و مهر پشت میسوزاند،مدائنها بباد میدهد و روی اصفهان را بگچ سفید میکند،آنکه‌ روزگاری آوازه‌اش چنان بود نه اکنون که سالها است،از پار و پیرار و[این یک نشانه از هزار «صدارت حسنک و آن افتاب که هفت سال گوشت‌ و پوست مرده‌اش را خائید»]."