شعر - مجلة نگین الأدب والفن

"شعر باغ برای دوست،برای اسمعیل خوئی باز آن شکل صنوبر را در باغ دیده بنشانده‌ست باغ را می‌آراید مرد. فارغ از بود و نبود دو جهان باغ را می‌ستاید مرد، چونکه آن شکل صنوبر که هر گل کز غمش بشکفت محنت بارمی‌آورد. بهمن سرکاراتی دریاچه تار به مهرداد بهار روشن اما تار روشنانش رنگها در سلطه‌ی خورشید تار،تنها نام. تار و روشن، چون شفق در راه، زرد فام از پرتو زرینه ابر مغربی در آستان واپسین بدرود. صفای آسمان ترد است- چون دل سیمینه ماهیهای کوچک، شاد،در آغوش نرم آب- زمان،در بی‌نهایت خفته،گسترده از پندار مکان،در لاک جام کوه،سرشار از فراوان اختر بیدار و دریاچه... سنگ را ماند امید پرغرور من، که تییائی در دل چاهی سیه چون گورش افکنده‌ست. دست شوی از سنگ بودن،دست شوی از خویش؛ گرد شو:ناچیز؛ باد شو:برخیز؛ و برای از چاه... » باز می‌بینم که نتواند سنگ نابودن. اسماعیل خوئی با«امید» «فتاده تخته سنگ آنسوی‌تر،انگار کوهی بود..."