هنر ملی و منطقه ای در عصر جهانی شدن مقالة

"بافتی که معمار در آن کار می‌کند،تا اندازه‌ای به برنامه‌ریزی عملی برای اثری که قرار است خلق بشود،بستگی دارد،و در عین حال واقعیت مادی و غیر مادی‌ای را که معمار با آن سر و کار دارد و نیز جامعه‌ای را که به آن تعلق دارد،در بر می‌گیرد. از قرن نوزده تاکنون،وجه مشخصهء این بافت،زبان سبکی یا ماده‌ای است که در لحظهء تاریخی معینی به کار می‌رفته و به نظر بعضی‌ها می‌تواند در عصر حاضر نیز جاری‌ باشد. تکرار قوس‌ها،ستون‌ها و پایتخت‌های متعلق به گذشتهء دور اما بسیار عزیز،این‌ احساس را پدید می‌آورد که با کشاندن این عناصر به عصر حاضر،به آنها حیاتی نو داده‌ایم. اما برایبه‌ کارگیری ارثیهء معماری باید به دنبال معنای جهانی ان باشیم و همان را به دیگران منتقل‌ کنیم،نه جزئیات آن را،بلکه مفاهیم متعالی‌اش را که اساس حقیقی تمدن ماست. باید از این طریق به بیانی دست پیدا کنیم که تقلیدی نباشد،بلکه بیشتر برداشتی باشد که با استفاده از ابزار امروز شکل گرفته است."