آن لبخند دوست داشتنی مقدمة ومراجعة

"آن روز بهرام چند دقیقه‌ای بیشتر نماند و رفت و دومین بار که دیدمش همان پیش از ظهر هتل نادری بود از در که آمد جلوپایش بلند شدم،دلشوره داشتم که مبادا مثل خیلی از نویسنده‌های آن دوره-و این دوره هم- اعتنایی نکند یا سری به تفقد تکان بدهد و به همین دلیل‌ هیچ‌وقت به هیچ کدام از جماعت نویسنده و شاعری‌ که آن روزها اسم و رسمی داشتند اعتنایی نمی‌کردم‌ چون با وجود کم‌سن و سالی‌ام بی‌اعتنایی‌های متکبرانه‌ را تاب نمی‌آورم. بعد از آن دو سه باری دیگر،دیدمش و نمی‌دانم‌ چرا رفتارش با من جور غریبی بود،انگار که سال‌هاست‌ مرا می‌شناسد و من هم احساس می‌کردم که او را نه به‌ عنوان بهرام صادقی نویسنده بلکه به عنوان یک دوست، دوست قدیمی و صمیمی دوستش دارم و حتی یک بار و گویا قبل از آخرین دیدارمان در اوایل سال 75 این را به‌ خودش گفتم که گفت:رابطه واقعی آدم‌ها در خارج از قالبی که ما می‌بینیم شکل می‌گیرد!"