دنیا و مال دنیا: انگیزه وابستگی به دنیا مقالة

"امام صادق(ع)برای تجسم واقعیت پست این دنیا و دوستی آن،تشبیهات‌ ظریفی را برای پیروان خود می‌فرماید: "دنیا بمنزله صورتی است که رأس آن تکبر و چشم آن حرص و گوش آن،طمع و زبان آن‌ ریا،و دست آن شهوت،و پای آن عجب و خودپسندی،و قلب آن غفلت،و بقاء آن در حقیقت‌ فناء،و حاصل و نتیجه آن زوال و بی‌پایگی،پس کسی که دنیا را دوست داشته باشد،مبتلا به‌ تکبر می‌شود،و کسی که دنیا را جای نیکو بداند دچار حرص می‌گردد،و کسی که دنیا را طلب کند مبتلا به صفت طمع می‌شود، و کسی که دنیا را مدح کند او را لباس ریا می‌پوشاند،و کسی که اراده دنیا کند او را دچار عجب و خودپسندی می‌سازد،کسی که تنها اعتماد به دنیا نماید غفلت او را می‌گیرد،و کسی که دنیا در نظر او اهمیت فوق‌العاده داشته باشد دنیا او را به فتنه می‌اندازد،و کسی که مال دنیا را جمع‌آوری کند و بخل به آن ورزد،به کیفر الهی دچار می‌گردد"1 بدیهی است که این صفات رذیله زمینه اصلی کیفر می‌باشند نه علت تامه آن،زیرا علت اصلی کیفر الهی،عصیان خداوند است،و این صفات رذیله که شمردیم مقدمه ملازم با عصیان خالق می‌باشد،برای اینکه صفت حرص و طمع و ریا و شهوت اگر نفوذی در اعماق روح‌ انسانها بکند،چه بسا باعث طغیان روح و در نتیجه باعث عصیان بنده در مقابل خالقش‌ می‌شود،از این جهت در برخی از روایات می‌خوانیم که امام صادق(ع)حب دنیا را با عصیان‌ مستقیما مرتبط دانسته،می‌فرماید: "ان اول ماعصی الله ست خصال:حب الدنیا..."