ملخص الجهاز:
"ادعای محویر فوکو در این فصل، آن است که با مغلوب شدن جذام در نیمه قرن پانزدهم میلادی،و رهایی مردم از هراس این بیماری وحشتناک،جذام خانههای خالی شده به تدریج کارکردی جدید را بر عهده گرفتند و به عنوان محل تجمع و نگهداری دیوانگان اهمیت یافتند.
فوکو،دو خط استدلالی موازی را در این فصل دنبال میکند،از سویی به شیوهء برخورد مردم هنجار و عادی اروپایی کهن با دیوانگان ادعای محوری فوکو در فصل اول این است که با مغلوب شدن جذام در نیمهء قرن پانزدهم میلادی و رهایی مردم از هراس این بیماری وحشتناک، جذام خانههای خالی شده به تدریج کارکردی جدید را بر عهده گرفتند و به عنوان محل تجمع و نگهداری دیوانگان اهمیت یافتند (به تصویر صفحه مراجعه شود) فوکو مدعی است که مفهوم یکپارچه و منفردی از دیوانگی در عصر پیش کلاسیک وجود نداشته است میپردازد،و روشهای گوناگون مهار یا طرد دیوانهها را وارسی میکند،و از سوی دیگر به سیر تحول مفهوم جنون میپردازد و پیوندهای معنایی آن را در شبکهای پیچیده از متون و آثار هنری ردیابی میکند.
فوکو به کنایه اشاره میکند کتاب تاریخ دیوانگی در عصر کلاسیک نیز مانند سایر کتابهای دههء شصت فوکو حلقهای از زنجیرهء آثار تباشناسه وی بود (به تصویر صفحه مراجعه شود) فقر،در سنت مسیحی، از سویی فرصتی بود برای نیکوکاری و صدقه دادن، و از سوی دیگر نشانهای بود از ضعف اخلاقی،تنبلی و تنپروری فرد فقیر که تیمارستان پینل بر خلاف توک ارتباط خود را با واقعیت اجتماعی بیرون از خود از دست نداده بود،و شاید به همین دلیل هم سه گناه عمدهء جامعهء صنعتی اولیه-تنبلی،دزدی و تعصب دینی-در آن چنین آشکار مورد شماتت واقع میشد."