ملخص الجهاز:
"سختترین قید و بند در میان نظاماتی یافت میشود که بیش از همه از طغیان وحشت دارند-و چنین مینماید که دیکتاتوریهای نظامی ناگوارترین شرایط را برای تولید فیلمهای انقلابی بوجود میآورند.
فیلم های امریکای لاتین،تا حد زیادی به برکت مکتبی که خود را از لحاظ سیاسی انقلابی خوانده است- (به تصویر صفحه مراجعه شود) یعنی سینمای جدید برزیل-به اعتبار بین المللی نائل آمده است.
طنز حزن انگیز قضیه در این نکته نهفته است که پول دزدیده شده برای فقرا ارزشی ندارد،زیرا بمحض آنکه میکوشند در سطحی بالاتر از معاش بخور و نمیری که جامعه به آنها تخصیص داده زندگی کنند، نابودیشان فرامیرسد.
این گرایش رنج«سرتائو»را به عنوان مضمون خود میگزیند:رنگ پریدگی آفتابزده و فضای پر از چشم انداز خاص بیابان تکرار میشود و حالت پریشان فکری و فلاکت،خشکسالی و گسترههای بیکران را بازتاب میکند.
مذهب،در فیلمهای «سرتائو»ای،اغلب به مشابهی پدیدهای مطرح میگردد که وابستگی های پیچیدهای با روانشناسی خشونت دارد-این ارتباط عمیقا دوست یاغیگری،که بلحاظی میتوان آنرا پیشتاز تلاشهای انقلابی بعدی انگاشت،ریشه دوانده است.
ضرب فیلم که تا این لحظه کند و سنگین بوه، ناگهان بصورت صحنههای آمیخته با خشونتی منجر میشود که تا بحال نظیرش در سینما دیده مشده است:خشم،در زیر قدرتی باور نکردنی و وحشتزا خفه میگردد.
اما سینمانووو از حرکت باز نابستاد و،سوای معدودی درگیری،فعلا این گروه اجازه یافته است به فعالیت خود،که از نظر سیاسی مزاحمتانگیز است، ادامه دهد.
آزادی نسبی سینمای برزیل هنوز آنقدر غیر منظره است که بپرسیم-اگر اطلاق«انقلابی»به «سینمانووو»اساسی درستی داشته باشد-چرا به این کارگردان اجازه میدهند فیلمهاشان را در برزیل تهیه و عرضه کنند."