شاعرانه هایی که مرثیه انسان امروزند - به بهانه درگذشت هنرمند نقاش ، مهتا مشایخی أخبار وتقارير

"*** زمینهء سفید؛چهره‌ها و دست‌ها و موهای مجعدی که نماد زنانگی‌اند؛شخصیت‌هایی رها در تهی،در سفیدی؛کودکی‌ که در دنیای معصومانهء خود غرق در بازی و کنجکاوی‌ است و نمی‌داند همین سفیدی محاط بر او،سرشار از خبرهایی است که چندی‌بعد او را رها نخواهد کرد؛ کودکی که بر لبهء پرتگاه در نگاه مضطرب مخاطب،بازی‌ می‌کند و زنانی که در دامن همین سفیدی به تنگ آمده‌اند. دایره‌هایی آبی،رنگ‌پریده‌اند؛ماه یا خورشید؟نمودی از گذر عمر که در گردش ایام از مدارها رها شده‌اند؛همانند زن نقاشی که سرگشته،از سفیدی آوارشده بر زندگی‌اش‌ و کودکی قرمزگونش خلاصی ندارد و به دنبال سرپناهی‌ است. آثار مهتا مشایخی شاعرانه‌اند،اما مرثیه می‌سرایند؛اول‌ برای زن معاصر و دوم برای انسان عصر ما؛انسانی که‌ نگاه از فراز آسمان سیاه و سفید برگرفته،به زمین زنگین‌ می‌نگرد که تسلیم‌وار بسراید زمین،رنگین است؛اگرچه‌ آسمان هرکجا یک‌رنگ است؛حتی در خواب‌هایی که‌ با چشمان باز شخصیت تابلو خیره به مخاطب تعبیری‌ خوشایند ندارد و در گوشه‌ای از قاب،تاب کودکانه‌ای‌ را یادآور می‌شوند که طناب‌هایش،تکیه‌گاه‌های کودکی را رها کرده و در گذر عمر فرومی‌ریزند."