سخن آغازین: کربلا؛ تجلی گاه تمام حقیقت افتتاحية

"تاریخ، ترسیم‌کننده این حقیقت و سنت الهی است که در نزاع مستمر میان حق و باطل، سرانجام «حق برجای می‌ماند، و باطل همچون کف روی آب از میان می‌رود» (رعد: 17)؛ نیز ترسیم‌کننده این حقیقت است که مردمانی بسیار در همان‌جا که حق، به درخشندگی و تابناکی حسین علیه‌السلام است، «خودفریبانه» به باطل می‌پیوندند، و بر حق می‌تازند. تاریخ گواه آن است که جماعت انبوه کوفی، در همان حال که حسین‌بن علی علیه‌السلام را فرزند پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله و پاک‌ترین و دین‌دارترین انسان روزگار می‌دانستند، و از عمق دل دوستش داشتند، در عمل، نه تنها به یاری‌اش نشتافتند، بلکه بر وی شمشیر کشیدند. تاریخ گواه آن است که پس از رحلت رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله، جریانی باطل، عبور از فرمان نبوی ـ که همان فرمان الهی بود ـ را تجربه کرد، و مسلمانان را از ولایت اهل‌بیت علیهم‌السلام دور نگاه داشت، و این خود، زمینه‌ساز آن شد که مسلمانان، راه بندگی دنیا را برگزینند، و «عبیدالدنیا» شوند؛ آن‌گونه که دین، تنها لقلقه زبان ایشان بود."