ملخص الجهاز:
"با توجه به این موضوع اگر مناطق چهارگانه بر اساس کلیه خواستههای اکولوژیک نیز هدایت شوند و تحت حفاظت قرار گیرند، به دلیل وسعت محدود خود نقش تعیینکنندهای در سرنوشت محیط طبیعی کشور نخواهند داشت،ضمن اینکه پایداری و بقاء مجموعه زیستی آنها نز در درازمدت در اثر ادامه روند تخریب قابل تردید است.
اثر مستقیم حاظت مناطق چهارگانه بدون توجه به اراضی پیرامونی در روند تخریب،این است که آنها به سرعت به جزایر مجزایی در متن یک طبیعت رو به انهدام تبدیل میشوند که از یک سو تحت تأثیر این روند روز به روز از وسعت آنها کاسته شده و از سوی دیگر در اثر نفوذ عوامل تخریب،به درون مناطق و یا سیطره فعالیتهای ناسازگار در آنها، قابلیت خود را جهت تضمین بقاء زیستمندان از دست میدهند.
در سال 1359 با توجه به گسترش روند عمومی تخریب در کل منابع طبیعی کشور و به طریق اولی در مناطق چهارگانهجهت مقابله با انهدام کامل آنها در برابر فعالیتهای مخرب انسانی،یکپنجم از کل مساحت همه مناطق حفاظت شده و پناهگاههای حیات وحشی را که در واقع طبیعیترین بخش آن بوده و یا قابلیت حصول به شرایط طبیعی را دارا بودند به صورت هستههای غیر قابل بهرهبرداری تعیین و اراضی پیرامونی آن تحت ضوابط سازمان جنگلها و مراتع ممیزی و جهت استفاده در اختیار دامداران قرار داده شد.
برجسته شدن حمایت وحوش در محدودههای امن در ایران بدین علت بوده است که بعد از سال 1357 این دسته از زیستمندان به شدت مورد بیمهری قرار گرفته و اهمیت آنها از جنبههای مختلف تاکنون نیز در کلیه سطوح از مردم تا تصمیمگیران ناشناخته باقیمانده،و روند انهدام حیات وحش جز در پارکهای ملی در بقیه مناطق به طریق مختلف هنوز ادامه دارد."