یادگیری یعنی تجربه ی خطا مقالة

"همه‌ی این لطافت‌ها از زبان لطیف‌نگران عالم عقبی از آن‌ جهت آمد که نگاهمان را به نعمت شکست و برکت«خطا» و فزونی«نقص»و عطش نیاز گنج رنج تغییر دهیم!چرا که‌ اگر تنها یک عامل برای موفقیت در زندگی وجود داشته‌ باشد،آن عامل از قابلیتی است که آدمی برای بهره‌برداری از «شکست»و توشه‌گیری از«خطا»و زیاده‌طلبی از«نقص» و گنج‌خواهی از«رنج»دارد!هر موفقیتی در زندگی افراد، از آن جهت رخ داده که آن‌ها توانسته‌اند شکست‌ها،خطاها، نقص‌ها و رنج‌های خود را سرمایه‌ی رشد و تعالی و بهانه‌ی‌ کشف معانی قرار دهند. پس هرچه فرایند خطاپذیری وزین‌تر باشد، پایداری و ماندگاری حقیقت سنگین‌تر است!اگر بخواهیم یادگیری فعال را در اذهان خلاق بارور سازیم،راهی جز این نداریم که آموزش را در قلمرو انتقال شیوه‌های«کشف حقیقت از راه تجربه‌ی خطا» تلقی کنیم و به دانش‌آموزان خود جرئت خطا کردن و شهامت افتادن بدهیم تا ایستادن را تجربه کنند؛هم‌چون‌ کودکی که هنگام راه افتادن،تمام موفقیت‌های خود را در به‌ پا ایستادن،از افتادن‌های خویش هزینه می‌کند."